Architektura starożytnego Egiptu

Architektura starożytnego Egiptu czy bardziej ogólnie rozwój całej sztuki starożytnego Egiptu, datuje się na okres czwartego tysiąclecia przed nasza erą do czwartego stulecia ery nowożytnej. Najbardziej widoczną cechą tego okresu była dość jednolita forma artystyczna, nieprzerywalny rozwoju, a także służebna funkcja architektury oraz sztuki wobec władzy i panującej religii. Sztuka służyła przede wszystkim utrzymaniu oraz utrwalaniu w społeczeństwie norm i tradycji. Natomiast w obecnych czasach staje się ona doskonałym źródłem poznania fascynującej historii Egiptu.

Egipt należał do tych państw, które praktycznie (poza Deltą) nie posiadały lasów, dlatego potrzebne do budowy drewno (przede wszystkim te najlepsze gatunkowo ? cedrowe) musiano sprowadzać z pobliskiego Libanu czy z Sudanu. Z tego też powodu w miejscowej architekturze główną rolę spełniały surowce, które były na miejscu. Były to między innymi cegła mułowa oraz maty tkane z papirusów wykorzystywane głównie w budownictwie mieszkaniowym i usługowym, a także lepszy jakościowo wapień, piaskowiec, kamień, granit oraz bazalt, które wykorzystywano przy budowie świątyń czy obiektów państwowych.